انواع مختلفی از هنرهای رزمی در چین تمرین می‌شد. در جنوب چین (منظور جزیره تایوان یا همان چین‌تایپه است) با روش آهسته و در عین حال محکم و قوی، و در شمال چین (سرزمین اصلی) با تکیه بر سرعت عمل، تکینک‌های مختلف را اجرا و تمرین می‌کردند. ریشه‌ی تمامی این روش‌ها به معبد شائولین بر می‌گردد که بنیانگذار آن راهبی بود به نام بودی‌دارما. بعدها این دو روش (شمالی و جنوبی) هر یک به نوبه‌ی خود تأثیر بسزایی در هنر رزمی جزیره‌ی اُکیناوا (کاراته)‌ گذاردند.

آغاز کاراته در اُکیناوا مدیون زحمات شخصی بود به نام کوآنگ شانگ فو (در زبان ژاپنی کوسانکو و با لحجه‌ی اُکیناوایی کوشوکون). وی که متخصص روش شمالی کمپوی چینی (چو آن فا) بود بعنوان نماینده امپراطوری چین (مستشار نظامی) وارد شهر شوری در اُکیناوا شد و برای اولین بار این هنر را به شخصی به نام ساکوگاوا آموزش داد، (در کتاب اُکیناوا، جزیره‌ی کاراته نوشته‌ی جرج الکساندر اینطور نیز اضافه شده است که چاتان‌یارا در اواخر عمر خود و در جهت تبادل دانسته‌های خویش اوقات زیادی را با کوسانکو می‌گذراند). ساکوگاوا قبل از شاگردی نزد کوسانکو، توده (کاراته‌ی اولیه) را از استاد تاکاهارا فراگرفته بود و نهایتاً او نیز تمامی اندوخته‌های خود را در کاراته به سوکون ماتسومورا (بوشی) انتقال داد.

تصویری منصوب به کوآنگ شانگ فو - کوسانکوکوسانکو اصلی را در آموزش کاراته بنا گذاشته بود که بر اساس آن تکنیک‌ها را با کاتا می‌آموخت. برای مثال وقتی به شاگردی می‌گفت با نوک انگشتان ضربه بزن کاتای گوجوشی‌هو را تمرین می‌داد. در حقیقت در آن زمان کاتا در رأس تمرینات کاراته قرار داشت که از طریق آن به اهداف والای فیزیکی و روحی می‌رسیدند.

کوسانکو کاتایی را به نام خود ابداع کرده بود که بعدها فوناکوشی در سبک خود اسم این کاتا را به کانکو برگرداند (شاید بخاطر جو ضد چینی که در آنزمان در ژاپن حاکم بود، این نام و برخی نام‌های دیگر دچار تغییر شده باشند). کاتای کوسانکو که در سبک‌ها و انجمن‌های مختلف با نام‌ها و اشکال متفاوتی خوانده و تمرین می‌شود در حقیقت همان چیزی است که نماینده امپراطوری چین در آن زمان به ساکوگاوا آموزش ‌داده بود.

گیچین فوناکوشی در کنار استاد آنکو ایتوسوماتسومورا که بنیانگذار و پیشرو در مکتب شوری شناخته می‌شود، شاگردان بسیاری داشت که معروفترین آنها آنکو ایتوسو بود. ایتوسو معلم آموزش و پرورش و یکی از اساتید معروف شهر شوری بود که نقش عمده‌ای در توسعه و گسترش کاراته در آن زمان داشت. او از همان کاتای کوسانکو که از ماتسومورا فرا گرفته بود پنج کاتا استخراج و تدوین نمود و عقیده داشت فراگیری این پنج کاتا برای نوآموزان کاراته بهتر و راحت‌تر می‌باشد و این پنج کاتا را پینان (هیان) نامید. همچنین او خالق کاتاهای مختلف دیگری مانند روهای، گوجوشیهو، جیون، ... می‌باشد.

بر خلاف تصور عده‌ای (اعضای انجمن کاراته ژاپن J.K.A که با تبلیغات فراوان استاد فوناکوشی را به جهانیان پدر کاراته معرفی نمودند)، این استاد ایتوسو است که بعد از تلاش‌های فراوانش برای ورود کاراته به مدارس اُکیناوا، نزد همگان به پدر کاراته‌ی مدرن شناخته شده است.

استاد گیچین فوناکوشیفوناکوشی، مابونی، هاناشیرو، چی‌بانا و چوتوکو کیان از اساتید معروف شهر شوری که بعدها از خود سبک‌هایی را نیز به جا گذاشتند افتخار شاگردی ایتوسو را داشتند.

فوناکوشی در خوشنویسی و نیز سرودن اشعار به زبان چینی شهرتی داشت، (تابلوهای خوشنویسی شده خود را با نام شوتو امضاء می‌کرد). وی زمانیکه به توکیو مهاجرت کرد با همکاری جیگورو کانو (بنیانگذار جودو) محلی را برای آموزش کاراته ایجاد نمود. از آنجا که در زبان ژاپنی مکان را کان می‌نامند، مکتب یا سبک فوناکوشی (در واقع شوتو) شوتوکان نامیده شد.

در اُکیناوا و در همسایگی شهر شوری شهری بود به نام ناها و هیگااُنـّا یکی از اساتید بزرگی که نقش عمده‌ای در شکل گیری روش ناهاته داشت در آنجا زندگی می‌کرد.

کانریو هیگائونــّــابر خلاف شباهت ظاهری، روش‌هایی که در شهر ناها تمرین می‌شد به طور کلی با روش‌های شهر شوری تفاوت داشت و علت این اختلاف را نیز می‌توان تفاوت روش‌های کمپوی چینی دانست. به عبارتی روش‌های جنوبی کمپوی چینی وارد شهر ناها شد و روش‌های شمالی کمپوی چینی وارد شهر شوری، و این فرق شوری و ناها باعث تفاوت‌هایی در کاراته‌ی امروزی شده است.

از آنجاییکه در جنوب چین سبک تای‌چی چوان توسعه بیشتری داشت در کاتاهای روش ناها همانند تای‌چی چوان تنفس عمیق و حرکات آرام به وفور دیده می‌شود، مانند کاتاهای سانچین، سی‌ان‌چین، سوپارین‌پی،‌ ... که در ناها تدوین یا به شکل امروزی تغییر شکل داده شدند. جیون، باسای، گوجوشیهو و نای‌فانچین از کاتاهایی هستند که ماتسومورا یا ایتوسو آنها را در شوری ابداع کرده بودند.

در روش ناها بیشتر از فرم ایستادن سانچین‌داچی به همراه حرکاتی آرام و در عین حال پر قدرت به همراه تمرینات شدید تنفسی استفاده و اجرا می‌شدند. دفاع‌ها نیز بیشتر حالت دورانی داشتند، ولی در روش شوری بیشتر از فرم‌های ایستادن ذنکوتسو داچی و نکو‌آشی داچی به همراه حرکات سریع و انفجاری استفاده می‌‌شد. با این تفاوتهایی که این دو روش نسبت به یکدیگر داشتند نام روش شوری را شوری‌ته و نام روش ناها را ناهاته گذاردند.

کنوا مابونیشوری‌ته و ناهاته در واقع دو روش اصلی کاراته در اُکیناوا بودند. بعدها سبک‌هاییکه در اُکیناوا و یا ژاپن ابداع گردیدند یا منشاء شوری‌ته داشتند و یا ناهاته و یا ترکیبی از این دو.

استاد مابونی سبکی را ابداع کرد که ترکیبی از این دو روش یعنی شوری‌ته و ناهاته بود. وی مدتی در شهر شوری زیر نظر استاد ایتوسو به فراگیری کاراته پرداخت، سپس به ناها رفته و روش ناهاته را از استاد هیگائونا فرا گرفت. بعد از مرگ این دو استاد کلمه شی را از کانجی (نگارش چینی) نام ایتوسو و کلمه تو را از کانجی نام هیگائونا گرفته و نام شیتوریو را برای سبک ابداعی خود که در واقع ترکیبی از روش ایتوسو و هیگائونا بود گذارد.

در شهر دیگری به نام توماری که در نزدیکی شهر شوری می‌باشد روش دیگری که بیشتر شبیه به شوری‌ته بود تمرین می‌شد که بعدها به روش توماری‌ته شناخته شد. از کوساکو ماتسومورا بعنوان بنیانگذار و مروّج این روش نام می‌برند. تقریباً نود درصد تکنیک‌ها و کاتاهای روش توماری‌ته شبیه به شوری‌ته و فقط ده درصد علائم و حالتهای ناهاته در آن مشاهده می‌شود.

اُنسو، نی‌سی‌شی (نی‌جوشیهو) و توماری وانشو از کاتاهای روش توماری‌ته محسوب می‌شوند.

بعدها شوری‌ته و توماری‌ته چون از لحاظ شباهت ظاهری در اجرای تکنیک‌ها بسیار به هم نزدیک بودند به روش شورین‌ریو Shurin Ryu و ناهاته به روش شورِی‌ریو Shurei Ryu معروف گشتند.

در شهر ناها یکی از معروف‌ترین شاگردان استاد هیگااونا، میاگی نام داشت. وی علاوه بر اینکه نزد استادش روش ناهاته را تمرین می‌کرد خود نیز به منظور فراگیری سایر هنرهای رزمی سفرهایی بسیار به جنوب کشور چین و جزیره تایوان داشت. پس از مرگ هیگائونا، میاگی روشی را به نام گوجوریو ابداع و به شاگردان آموزش داد. البته روش‌های دیگری که ریشه ناهاته دارند مانند اُاِچی ریو و ... در ناها به وجود آمدند ولی در دراز مدت نتوانستند همانند گوجو ریو توسعه پیدا کنند.

استادان اُتسوکا، ناکایاما و مانزو ایواتاکاراته در دهه 20 میلادی از طرف انجمن هنرهای رزمی ژاپن (بوتوکوکای) به رسمیت و متعاقباً کاراته به عنوان شاخه‌ای از بودو شناخته شد.

مدت کمی قبل از آغاز رقابت‌های المپیک توکیو به سال 1964، کمیته ملی المپیک ژاپن از چهار تن از اساتید معروف کاراته در آن زمان دعوت نمود تا اساسنامه فدراسیون کاراته را تنظیم نمایند و بعبارتی پایه‌گذار فدراسیون کاراته ژاپن باشند. آن چهار تن بدین قرار بودند؛ ماساتوشی ناکایاما، هیرونوری اُتسوکا، گوگن یاماگوچی و مانزو ایواتا که به ترتیب نمایندگان سبک‌های شوتوکان، وادو ریو، گوجو ریو و شیتو ریو بودند.

با تلاش و همت آنها کاراته دارای فدراسیون شد و الگویی گردید برای تشکیل سایر فدراسیون‌های کاراته در دیگر کشورها و نیز فدراسیون جهانی کاراته.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: